صاحب مناقب العارفین شمس الدین احمد افلاکی می نویسد: مولانا (جلال الدین رومی) فرمود که: عارفی از مُنعِمی پرسید که مال را دوست می داری یا گناه را؟ گفت: مال را دوست می دارم. گفت راست نمی گویی. بلکه گناه و وبال را دوست تر می داری. نمی بینی که مال را فرو می گذاری و وبال و گناه را با خود (به جهان آخرت) می بری و عند الله تعالی ( نزد خدای بزرگ مرتبه) مؤاخذه می گردی. اگر مردی، جهدی کن که مال را بی گناه با هم ببری، چون دوستش می داری، چاره آن است که پیش تر از خود مال را به حضرت خداوند ذوالجلال فرستی تا آنجا برای تو کارها کند که وَمَا تُقَدِّمُوا لِأَنفُسِکُم مِّنْ خَیْرٍ تَجِدُوهُ عِندَ اللَّهِ هُوَ خَیْرًا وَأَعْظَمَ أَجْرًا . و (بدانید) آنچه را از کارهای نیک برای خود از پیش می فرستید نزد خدا به بهترین وجه و بزرگ ترین پاداش خواهید یافت.
[ ر.ک: مناقب العارفین 1/ 117. هزار و یک حکایت قرآنی ، ص 171]
