در روایات ما مسئله هواهای نفسانی خیلی مورد توجه قرار گرفته است. منظور از هواهای نفسانی نیز همان خواسته های شهوی،غضبی و وهمی است. حتی وقتی از اهل بیت سئوال می کردند : « انسان چه موقع راحت می شود و یا راه رسیدن به راحتی چیست ؟» ایشان جواب می دادند : « زمانی که انسان با خواسته های نفسانی اش که به طور گسترده عمل می کنند،مخالفت کند،به راحتی ی رسد.» روایتی از امام صادق علیه السلام در تحف العقول صفحه 370 نقل شده که وقتی به حضرت عرض کردند : « أَیْنَ طَرِیقُ الرَّاحَةِ » راه رسیدن به راحتی چیست ؟ حضرت فرمودند : « فِی خِلَافِ الْهَوَى » راحتی انسان،در مخالفت با هوای نفس است. مجدداً از امام علیه السلام پرسیدتد : « فَمَتَى یَجِدُ عَبْدٌ الرَّاحَةَ ؟ »؛ با این وضع که همیشه باید خلاف خواسته های نفس عمل کرد و او را مدام محدود ساخت ،پس کجا راحتی را میتوان به دست آورد؟ حضرت در جواب فرمودند :« عِنْدَ أَوَّلِ یَوْمٍ یَصِیرُ فِی الْجَنَّة» ؛ اولین روزی که انسان به سمت بهشت می رود ، راحتی را به دست خواهد آورد؛
[ مجتبی تهرانی ،ادب الهی ، کتاب پنجم ،تهران ، مصابیح الهدی ،چاپ پنجم ،1394 ، ص 35 و 36 ]
